Mediateka w Tarnowie | Dyplom inżynierski

Położenie:

Trzysta metrów od rynku Tarnowa, w sąsiedztwie barokowego kościoła zakonu bernardynów oraz tak zwanych Małych Schodów, łączących poziom rynku z poziomem ulicy Bernardyńskiej, znajduje się działka na której zaprojektowano Mediatekę. Działka ta wyróżnia się dzięki nietypowemu sąsiedztwu –  zabytkowego muru – pozostałości po dawnych obwarowaniach Tarnowa.

Zadanie:

Projekt miał spełniać dwa podstawowe wymogi – podkreślać istnienie zabytkowego muru oraz uzupełniać i wpisywać się w pierzeję miejską. Oprócz tego miał stać się obiektem aktywizującym mieszkańców Tarnowa – ważne było więc stworzenie atrakcyjnej przestrzeni publicznej oraz ciekawej formy architektonicznej.

Problemy projektowe:

Największy nacisk został położony na stworzenie obiektu wpisującego się swoją kubaturą i wysokością w historyczną zabudowę miasta. Kolejnym ważnym aspektem było uwidocznienie muru miejskiego i włączenie go w całość projektu. Problemem funkcjonalnym było rozmieszczenie wszystkich koniecznych funkcji tak aby zajmowały możliwie jak najmniej przestrzeni.

Rozwiązanie:

Nawiązanie do otoczenia zostało zrealizowane dzięki nawiązaniom wysokościowym do otaczających budynków oraz zrównaniu szerokości projektowanej Mediateki do szerokości ściany szczytowej sąsiedniego budynku. Mur został uwydatniony dzięki utworzeniu obniżonego, w stosunku do poziomu terenu, dziedzińca wraz z dodatkowym wejściem do Mediateki. Miejsce to pozwala na wyeksponowanie muru dzięki odkopaniu, odnowieniu i wzmocnieniu dodatkowymi fundamentami. Jest to pełna zieleni przestrzeń rekreacji, która zawdzięcza swój niepowtarzalny klimat zabytkowym umocnieniom. Ważne w procesie projektowym całego obiektu było zachowanie spójności całej bryły. Składa się ona z czterech elementów – pełnego, masywnego trzonu, szklanej bryły wnętrza, dwóch masywnych ścian bocznych opartych na trzonie oraz ażurowej, drobnej kubatury znajdującej się na dachu.

Funkcja:

Funkcja budynku została podzielony według dwóch schematów, które porządkują rozkład powierzchni według dwóch porządków – pionowego i poziomego. Porządek poziomy to powtarzalny układ każdej z kondygnacji, którą można podzielić na trzy zasadnicze części – strefę komunikacji, przestrzeń czytelni i część techniczną. Drugi schemat porządkujący funkcję – schemat pionowy – dzieli przestrzenie mediateki ze względu na poziom skupienia i ciszy jaką powinni zachowywać użytkownicy. Wraz ze wzrostem wysokości aktywności na poszczególnych kondygnacjach stają się bardziej swobodne. Taki podział został podyktowany warunkami widokowymi. Im wyższa kondygnacja tym widok z okna staje się bardziej przyciągający, pozwala na rozproszenie i odwrócenie uwagi. Moment kulminacyjny następuje na ostatnim piętrze, gdzie powtarzalny okład zmienia się i zmniejsza pozwalając na wytworzenie malowniczego tarasu widokowego. Inaczej kształtowane są strefy podziemne. Pierwsza kondygnacja podziemna to przestrzeń swobodna, przeznaczona do rekreacji i nauki poprzez zabawę. Znajdują się tam przestrzenie dla dzieci i młodzieży oraz sala audytoryjna, która z jej nietypowym doświetleniem, stanowi charakterystyczny, widoczny z różnych poziomów punkt budynku. Istotnym elementem tej kondygnacji jest przestrzeń w bezpośrednim sąsiedztwie muru. Utworzony został tam obniżony, w stosunku do poziomu terenu, skwer wraz z dodatkowym wejściem do mediateki. Miejsce to pozwala na wyeksponowanie muru dzięki odkopaniu, odnowieniu i wzmocnieniu dodatkowymi fundamentami. Jest to pełna zieleni przestrzeń rekreacji, która zawdzięcza swój niepowtarzalny klimat zabytkowym umocnieniom.