Instagram

Od kilku lat prowadzę profil na Instagramie poświęcony architekturze.
Raz w tygodniu prowadzę dyskusje z obserwującymi mnie osobami na temat architektury.

Są one dla mnie inspiracją do tworzenia podcastów.
Staram się, by każde publikowane przeze mnie zdjęcie opowiadało jakąś historię.
By nie był to jedynie czysto estetyczny i wizualny profil, ale przekazywał także treść.

soniakwiatkowska_

Porwanie Sabinek Giambologna (właściwie Jean de

Porwanie Sabinek
Giambologna (właściwie Jean de Boulogne)
1581-1582

Rzeźba ta wykonana z jednego kawałka marmuru, co jest ogromnym wyczynem, biorąc pod uwagę jej rozmiary oraz skomplikowanie.

Giambologna miał w zwyczaju nadawanie nazw rzeźbom już po ich ukończeniu. Tak też było w tym wypadku. Grupa ta miała być przede wszystkim popisem ogromnego kunsztu i pomysłowości, a jej tematyka była wtórna.

Kompozycja rzeźby jest niesamowicie dynamiczna. Oparta na kształcie litery S, zmusza widza do oglądania dzieła z różnych stron i interakcji z nim.

Plastyczność detalu zachwyca. Palce wbijające się w ciało pokrywanej kobiety i dynamizm jej ciała sprawiają, że aż trudno uwierzyć, że ogląda się dzieło wykonane z niesamowicie twardego bloku marmuru.

Tematyka nawiązuje do legendarnego epizodu z historii Rzymu. Pierwszy raz historia ta została opisana przez Cycerona w „O państwie”.
Opowiadała ona o zorganizowanych przez Romulusa igrzyskach, na które zaproszono starszyznę Sabinów - jednego z najstarszych plemion środkowej Italii. Podczas odbywającej się uczty, gdy biesiadnicy byli zajęci, oddziały Romulusa uprowadziły pozostawione w domach córki Sabinów. Porwano je i wydano za mąż za mężczyzn z najlepszych rzymskich rodów.
Uprowadzenie rozpoczęło wojnę między Sabinami a Rzymianami. Jednak przygotowania do konfliktu zbrojnego trwały tak długo, że porwane młode kobiety zaczęły traktować Rzym jako swój dom, założyły rodziny i miały dzieci. Dlatego też, gdy tylko rozpoczęła się walka Sabinki zaprotestowały. Nie mogły znieść walki między swoimi mężami i ojcami. Wymogły na walczących stronach pokój. Na jego znak Romulus podzielił się władzą z królem Sabinów - Tytusem Tacjuszem.

Historia ta, jak większość legend, budzi we mnie pewien sprzeciw. Czy Sabinki nie miały przypadkiem syndromu sztokholmskiego? A może miały żal do ojców, że zbierali się do odbicia ich latami? A może przeciwnie - były zadowolone, że zostały żonami arystokratów?

A może to wszystko to po prostu bujda, która nie ma z rzeczywistością nic wspólnego, ale pozwala na bezkarne pokazywanie nagich, wijących się ciał i nazywanie tego wysoką sztuką?

#florence #sculpture #butt

Gdynia. Orłowo. Molo. Piękne słońce. Lekki wia

Gdynia. Orłowo. Molo. Piękne słońce. Lekki wiatr. Temperatura delikatnie jesienna.
W rolach głównych piękna Pani, trzyletnia Solenizantka i sztab fotografów.

Sesja trzylatki zdecydowanie skupiała się na osobie Mamy. Sceneria była idealna. Sesja w pełni profesjonalna. Widać było, że nie pierwszy raz Pani brała udział w tworzeniu takiego materiału.

Sesja trwała w najlepsze. Pan fotograf tarzał się po ziemi, dron latał nad głową.

Patrzyłam. Oceniająco i krytycznie. Wyrobiłam sobie dość szybko opinię na temat wciągania dziecka w tworzenie internetowego contentu. Wydawało mi się, że jest ono pretekstem i niczym więcej, w odgrywającej się przed moimi oczami scenie.

Myliłam się.

Mocny podmuch wiatru wyrwał z rąk dziewczynki balonik. Zamieszanie na wielu poziomach. Główny rekwizyt sesji odleciał. Mama cała w napięciu. Solenizantka - zdruzgotana. Stała z zadartą głową i płakała, patrząc jak srebrna trójka odlatuje coraz wyżej i wyżej.

Byłam przekonana, że sytuacja zakończy się ogromną awanturą ze strony Mamy.

Myliłam się.

W sekundzie Mama z modelki i twórczyni internetowej stała się czułą, wsłuchaną w potrzeby dziecka opiekunką. Przytuliła, wzięła na ręce, wytłumaczyła. Otarła łzy, zaczęła opowiadać historie i za wszelką cenę odwracać uwagę dziecka od odlatującego balonika. Kilka słów i ekipa fotografów spakowała swoje rzeczy. Została Mama i Trzylatka. Spokojne, zadowolone, skupione na sobie.

Myliłam się. Znowu oceniałam kogoś po pozorach.

___________

To nie jest post o architekturze. To moja próba powrotu do tworzenia materiałów na Instagramie. Nie wiem gdzie mnie ona zaprowadzi, ale mam nadzieję, że pozwoli mi wrócić z niebytu do ponownej obecności tutaj.

Od dawna czułam, że nałożyłam na siebie bardzo dużą presję jeśli chodzi o publikacje na Instagramie. Chciałam żeby każdy post i relacja były na wskroś merytoryczne i pełne treści.
Przy okazji zgubiłam gdzieś spontaniczność i radość z publikacji.

Dlatego teraz będę trochę eksperymentować z treściami.

#influencerka #mama #pozory #ocenianie #gdynia #analog #trzylata #sesjazdjeciowa #model #piszę

Trzy zdjęcia. Każde z nich dzieli 6 tygodni. I

Trzy zdjęcia.
Każde z nich dzieli 6 tygodni.

Ich chronologia jest odwrotna, ale nie mogłam się przemóc żeby to ostatnie było pierwszym.

Ostatnie: z przełomu kwietnia i maja, na którym mam minę, jaką miałam wtedy każdego dnia - umęczoną do granic możliwości i do głębi nieszczęśliwą.

Zdjęcie środkowe: po 6 tygodniach. Pierwsze jakie mam, na którym do obiektywu uśmiechają się też moje oczy.

Zdjęcie pierwsze: Nie pozuję. Po prostu jestem. Uśmiechnięta, pogodna, pewna siebie. W końcu.

Dwanaście tygodni.
Dwanaście tygodni tytanicznej pracy, ogromnej ilości wsparcia i wyrozumiałości od wszystkich najbliższych mi osób, setek godzin w ciszy, dziesiątek dni w łóżku.
Dwanaście tygodni.
I chociaż jeszcze kilka przede mną, nim usłyszę, że jestem w pełni zdrowa, to już czuję, że mam się dużo, dużo lepiej niż na początku.

#depresja #nolimits #bebold
#shades #beautyshot #thatglow #glare #progress #smile #photograph #waterscape #waterview #light_shots #sea #seaphotography #seaside #korneliarataj

Mam to zdjęcie zapisane od dawna. W mojej głowie

Mam to zdjęcie zapisane od dawna. W mojej głowie zawsze miało podpis „palmiarnia Kopenhaga” chociaż nie byłam pewna czy dobrze pamiętam, gdzie je zrobiłam.
Aż w końcu przeszperałam wszystkie stare zdjęcia.

I mam.

To żadna palmiarnia, a dach jednej z pierwszych galerii handlowych - galerii Vittorio Emanuele II w Mediolanie.

Została zaprojektowana w 1861 dla króla przez Giuseppe Mengoniego. Była budowana od 1861 do 1877.

Tak się pomylić...

Co ciekawe takie „galerie handlowe” stały się dość popularnymi elementami miast w XIX wieku. Pierwsze zadaszenie ulicy (bo właściwie tym jest ten budynek) powstało w niewielkiej skali w 1818 roku Londynie, kolejne - już duże - w Brukseli (1847).

Warto wiedzieć, że mediolańska szklana kopuła była jedną z większych tego typu konstrukcji. Jej wewnętrzna średnica to 37.5 metra, a wysokość to 17.1 metra.

Nadal - tak się pomylić...

Chyba rok żyłam z przeświadczeniem, że to palmiarnia.

#mediolan #palmiarinia #vittorioemanuele #vittorioemanuelegallery #milan #milano #tb #zwiedzam #piszę #czytam #trochętreści #architektura #architektka

Czy nazwa „architekt” powinna być zarezerwowa

Czy nazwa „architekt” powinna być zarezerwowana tylko dla osób, które skończyły studia kierunkowe?

To pytanie zostało sprowokowane moją weekendową rozmową o tym czy programiści mogą nazywać swoją pracę „budowaniem architektury”.

Osobiście nie mam z tym żadnego problemu, jednak widzę, że temat zastrzeżenia nazwy „architekt” często pojawia się w dyskusjach branżowych.

Wczoraj zapytałam Was czy ta kwestia jest dla Was istotna. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu większość osób odpowiedziała, że tak. Stało się to w momencie, kiedy byłam pewna, że zdecydowanie przeważą głosy na „nie”.

Zapraszam Was do dyskusji oraz wypowiedzi w wyróżnionych relacjach. Tam też zamieściłam moje argumenty za tym, że zastrzeżenie nazwy to nie jest palący problem.

Jakie jest Wasze zdanie w tej kwestii?

#architektura #polskaarchitektura #porozmawiajmyoarchitekturze #architektka #architekt #architecture #nazwa #name #graphic #graphicdesign #pracawarchitekturze

Chciałabym napisać coś o architekturze, ale w o

Chciałabym napisać coś o architekturze, ale w obecnej sytuacji wydaje mi się to niewystarczające.
To co dzieje się w naszym kraju bardzo mocno na mnie wpływa i patrzę na to z ogromnym gniewem. W takiej sytuacji wydaje mi się, że pisanie o budynkach i otaczającej nas architekturze przestaje mieć chwilowo znaczenie.

Może to błąd? Może Instagram powinien być odskocznią od problemów życia codziennego i dlatego powinne pojawiać się tu treści takie, jak zawsze?

Nie wiem. Jeśli tak uważacie - dajcie znać, bardzo chciałabym wiedzieć.

Mam poczucie, że teraz powinno odmieniać się słowo „protest” przez wszystkie przypadki. Mam poczucie, że powinno się być na ulicy.

Rozumiem też, że jest pandemia i nie każdy może to robić. Staram się tą wyrozumiałość przekładać też na siebie.

Czemu się tak przejmuję? Jestem pewna, że ogłoszenie wyroku trybunału w takim terminie to nie przypadek. To wyrachowany sposób na odwrócenie uwagi od tego jak bardzo nasz rząd nie poradził sobie z epidemią. Sposób na to, żeby nie usłyszeć pytań o szczepienia, rekordową liczbę zgonów czy przeciążony system ochrony zdrowia. To odwrócenie uwagi od tego jak bardzo - my młode pokolenie - oberwiemy w kość w przyszłości, bo nasze państwo sobie nie radzi.

I bardzo boli mnie, że w roli „przynęty” na naszą uwagę używa się aborcji.
Mam głębokie przekonanie o tym, że aborcja (podobnie jak wyznanie lub orientacja seksualna) nie powinna być wciągana do dyskusji politycznej i regulowana przez polityków. Mam głębokie przekonanie, że każdy ma własną głowę, własne ciało i umie podejmować decyzje za siebie.

Brakuje nam edukacji, a nie nakazów.

Dlatego tak bardzo boli mnie to, co się dzieje. Dlatego ciężko mi pisać o architekturze.

Patrzę na nasz rząd i widzę jak krok po kroku mój kraj jest systematycznie psuty i wywożony na złom.

Ciężko mi z tym.

#protest #piszęboniemogęwyjść #strajkkobiet

Jesteśmy architektami, dlatego zdecydowałyśmy,

Jesteśmy architektami, dlatego zdecydowałyśmy, że będziemy pomagać dzieląc sie tym, co najlepiej umiemy - projektowaniem ekologicznym.

Chcemy zająć się trzema typami przestrzeni: mieszkaniami lub przestrzeniami wspólnymi i dziedzińcami w budynkach wielorodzinnych oraz niewielkimi ogrodami.

W ciągu dwóch sesji spotkań/konsultacji podzielimy się swoją wiedzą i pokażemy jak stosunkowo niewielkim nakładem pracy i kosztów sprawić, by przestrzeń, w której przebywamy na co dzień, była bardziej ekologiczna oraz wygodna dla mieszkańców.

Opowiemy o ekologicznych rozwiązaniach, zbieraniu wody deszczowej, bioróżnorodności na niewielkiej przestrzeni ale też o designie i psychologi w architekturze.

Zaproponujemy jak przekształcić dziedziniec, niewielki ogród, działkę czy przestrzeń wspólną osiedla tak, by było przyjemne oraz przyjazne środowisku.

Jeśli męczy Was otoczenie, które każdego dnia mijacie lub nie wiecie jak poradzić sobie z układem mieszkania - właśnie w takich sytuacjach chcemy pomóc.
A jeżeli znacie kogoś, kto zastanawiał się nad konsultacją z architektem, z radością będziemy służyć pomocą.

Będziemy bardzo wdzięczne za każdą wpłatę na licytację, ale też za polubienie, komentarz i udostępnienie dalej!

O nas:
@misiemisie
Aleksandra Czubaszek – Siłuch – architektka na co dzień związana z pracownią Kuryłowicz & Associates. Odpowiedzialna za działania biura w ramach działalności Architects Declare (Architekci Dla Klimatu) oraz wdrażania idei projektowania w duchu zrównoważonego rozwoju, członek biurowego Think-Tanku. Ukończyła anglojęzyczne studia magisterskie na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, na kierunku Architecture for Society of Knowledge, , w trakcie których zdobyła m.in. I nagrodę w festiwalu „Przetwory”, promującego design cyrkularny oraz projektowanie zrównoważone.

A o mnie w komentarzu 🤍

#wośp #architekci #architektki #pomagamy #ekologia #naszapraca #architekturawnetrz #architektura #ekologia #eco #ecofriendly

@eko.paulinagorska
@ewelina.ulanicka
@architekt_na_szpilkach
@pieing
@archi_snob

Dawno temu zapytałam Was o przykłady piękna. Je

Dawno temu zapytałam Was o przykłady piękna. Jedną z odpowiedzi mówiła o tym, że pierwsze co przychodzi na myśl, gdy myśli się o pięknie to zachód słońca.

Z pozoru banalne, prawda? W sztuce motyw ten kojarzy się nieodmiennie z kiczem.

Jednak gdyby się zastanowić ile razy zatrzymujemy się, by zrobić zdjęcie zachodzącemu słońcu i jak często moment ten każe nam przystanąć i zapatrzeć się w otaczający nas świat może okazać się, że jest zupełnie przeciwnie.

Może to nie zachód słońca jest banalny, a jedynie każda z naszych prób, by uchwycić jego piękno jest po prostu śmieszna i niewystarczająca?

Nie dziwi mnie zupełnie fakt, że impresjonizm skupił się na przedstawianiu właśnie chmur i światła. Chyba tylko w taki niedopowiedziany, pospieszny sposób można oddać jak piękne jest to zjawisko.

A co Wy myślicie? Czy zachód słońca to krańcowy punkt na skali kiczu? Czy przeciwnie - stale zachwycające zjawisko?

Czy w ogóle istnieją zjawiska, przedmioty, miejsca, które wprawią w zachwyt każdego?
Czy istnieje coś takiego jak uniwersalne piękno?

#beauty #imaginarymagnitude #colorsofnature #nature #naturephotography #purebeauty #piękno #porozmawiajmy

Z minus osiemnastu w zeszłym tygodniu płynnie pr

Z minus osiemnastu w zeszłym tygodniu płynnie przeszliśmy w plus dwa.

20 stopni różnicy. W ciągu tygodnia.

Ciężko pogodzić mi się z takimi wahaniami temperatury. Są dla mnie jasnym znakiem, że jest bardzo źle z naszą planetą.

I wiem, że jest weekend i to powinien być czas relaksu i odpoczynku, ale nie daje mi to spokoju.

W głowie kołacze mi się rozmowa z koleżanką, która mówiła, że my, jako jednostki nie mamy przecież wpływu na świat i to całe nasze segregowanie śmieci i niejedzenie mięsa ma tylko sprawić żebyśmy to my poczuli się dobrze, a nie świat.

Jednak czy naprawdę tak jest?

Wierzę, że nie do końca.

Właściwie każdy z argumentów, których używam w dyskusji o tym czy działanie jednostki ma sens przedstawiła @eko.paulinagorska w swoich zapisanych relacjach „eko ma sens!”. Bardzo serdecznie je Wam polecam. Podpisuję się pod każdym argumentem obiema rękami.

A jeśli zastanawiacie się co rozważania o wahaniach temperatury mają do architektury, o której piszę na co dzień, to fakt, że branża budowlana odpowiada za produkcję około 40% gazów cieplarnianych (za: „Zrównoważone budownictwo” polityka.pl).

Rosnąca liczba ludności wymaga powstawania nowych miejsc do życia, co wiąże się z budowaniem więcej, emitowaniem więcej i tym samym pogarszaniem stanu naszej planety.

Gdy widzę szalejącą pogodę, wiem, że moja praca i życie dokłada się do tego w jakiś sposób.
Co w takiej sytuacji mogę zrobić? Oprócz bezsensownego zamartwiania się oczywiście?

Edukować - siebie i innych o tym jak żyć i projektować lepiej. Być uważnym na rozwiązania, które stosujemy w swoich projektach. Kupować mądrze i z głową. Nie wydaje się to wiele, ale mam przeświadczenie, że gdyby każdy wprowadził w swoje życie choć drobne zmiany, mamy szansę trochę naprawić świat.

Zgadzacie się z takim podejściem?

#ekologia #architektura #budownictwo #antropocene #eko #temperatura #edukacja #trochętreści #zmianyklimatyczne #architektka #ice #icyblonde #lastsnowonearth

This error message is only visible to WordPress admins